ข่าวอุตสาหกรรม

สมาคมผู้ผลิตเสื้อผ้าสำเร็จรูปแห่งประเทศไทย (TGMA) ก่อตั้งขึ้นเมื่อปีพ. ศ. 2509 ต่อมาในการพัฒนาอุตสาหกรรมสิ่งทอของไทยในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา TGMA ได้เล็งเห็นถึงจุดสำคัญที่สำคัญที่สุดในการพัฒนาอุตสาหกรรมสิ่งทอของไทย สถานะปัจจุบันของอุตสาหกรรมสิ่งทอในประเทศไทยมีอะไรบ้าง? อะไรคือแผนในอนาคตและสิ่งที่โอกาสและความท้าทายรออยู่ข้างหน้า? จากคำถามเหล่านี้ผู้สื่อข่าวของเราได้สัมภาษณ์ผู้อำนวยการบริหารอุตสาหกรรมเครื่องนุ่งห่มไทยรุ่งเรือง

"ความละอายเล็กน้อย" ในการพัฒนาอุตสาหกรรมสิ่งทอในประเทศไทย - ค่าใช้จ่ายที่สูงขึ้น

อุตสาหกรรมสิ่งทอเป็นอุตสาหกรรมการผลิตที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยครอบคลุมทุกด้านของห่วงโซ่อุตสาหกรรมทั้งหมดตั้งแต่การผลิตเส้นใยไปจนถึงการผลิตเสื้อผ้าสำเร็จรูป แต่ในช่วงปี พ.ศ. 2548-2557 ภาคอุตสาหกรรมสิ่งทอของไทยมีแนวโน้มลดลงอุตสาหกรรมสิ่งทอในประเทศไทยยังเข้าสู่สถานะการพัฒนาที่ชะลอตัวจำนวนโรงงานสิ่งทอทั้งหมดลดลงจาก 4440 เป็น 4041 จำนวนผู้ประกอบการตัดเย็บเสื้อผ้าลดลงจาก 2541 เป็น 2167

ทำไมประเทศไทยขาดความแข็งแกร่งในอุตสาหกรรมสิ่งทอ? ในเรื่องนี้ยุทธนาชี้ให้เห็นว่าเหตุผลหลักที่ทำให้ "จุดอ่อน" ของอุตสาหกรรมสิ่งทอในประเทศไทยมีการเพิ่มขึ้นของค่าแรงและความซบเซาทางเศรษฐกิจในตลาดสหภาพยุโรปและสหรัฐอเมริกาในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาค่าจ้างในประเทศไทยได้รับการเลี้ยงดูอย่างมาก ค่าจ้างรายวันขั้นต่ำประมาณ 300 บาท (ประมาณ 59.4 หยวน) "ต้นทุนแรงงานเพิ่มขึ้นส่งผลให้ต้นทุนการผลิตเพิ่มขึ้น 20% ทำให้ต้นทุนเพิ่มขึ้นซึ่งเป็นปัญหาใหญ่ ผู้ซื้อเลือกที่จะซื้อสินค้าจากส่วนอื่น ๆ ของเอเชีย "นายยุทธนากล่าวด้วยเหตุนี้ผู้ผลิตเสื้อผ้ารายใหญ่ที่สุดของประเทศ 20 รายได้ย้ายธุรกิจไปยังประเทศพม่ากัมพูชาลาวอินโดนีเซียเวียดนามและพื้นที่ใกล้เคียงอื่น ๆ ที่มีต้นทุนแรงงานที่ค่อนข้างต่ำ

อย่างไรก็ตามการถ่ายโอนโรงงานผลิตและการเข้าถึงแรงงานราคาถูกเพื่อประหยัดอุตสาหกรรมสิ่งทอของไทย? Yuttana ได้คำนวณบางอย่างตั้งแต่ปี 2011 เป็นต้นมาบรรดา บริษัท ต่างชาติก็ได้รับการค่อยๆตกลงไปทางตะวันออกเฉียงใต้เพื่อพัฒนาอุตสาหกรรมการผลิตพวกเขาเสนอราคาค่าจ้างขึ้นเพื่อดึงดูดคนงาน ค่าจ้างขั้นต่ำได้เพิ่มขึ้น 20% ในเวียดนามอินโดนีเซียและลาวตามลำดับเพิ่มขึ้นร้อยละ 0 ถึง 22% ต้นทุนแรงงานกัมพูชาเพิ่มขึ้นจาก 50 เหรียญต่อเดือนในปี 2551 เป็น 120 เหรียญในเวลาเพียง 2 ปี การเพิ่มขึ้นของค่าแรงเป็นไปอย่างน่าอัศจรรย์ แม้ว่าต้นทุนแรงงานในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จะค่อนข้างต่ำเมื่อเทียบกับตลาดโลก แต่ค่าแรงแรงงานก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้